هفته گذشته، تعدادی از کارگران و اهالی آقدره به خبرگزاری ایلنا آمدند؛ این کارگران اول سراغِ دفتر کانون شوراهای اسلامی کار استان تهران رفته بودند و بعد به ایلنا آمدند تا قدری از مشکلات خود در ماه‌ها و سال‌های اخیر بگویند.
نخواستند از آن‌ها عکس بگیریم اما گفتند حرف‌هایشان را ثبت کنیم، حرف‌هایی که نشان از ناامیدی و استیصال داشت و گواهی می‌داد که این مردمانِ محروم سهمی از معدن طلای آقدره نبرده‌اند.
کارگران آقدره گفتند: هشتم مرداد که ۲ نفر جوان جویای کار از اهالی روستای آقدره وسطی به معدن سنگ رفته بودند و مدیران معدن، پاسگاه و نیروی انتظامی را خبر کردند، درگیری به وجود آمد و نیمه شب همان روز، با ورود به حریم شخصی اهالی، ۳۲ نفر را دستگیر و برایشان پرونده ساختند. عواقب این ماجرا هنوز ادامه دارد....
یکی از کارگران در ادامه به محرومیت جمعی مردم اشاره کرد و گفت: مردم روستای آقدره وسطی علیرغم وجود ۲ معدن، یکی سنگ تراورتن و دیگری طلا که در فاصله یک کیلومتری روستا قرار گرفته و یکی از پردرآمدترین معادن کشور است، جز درد و رنج نصیبی نبرده‌اند. جالب است که استخراج در معدن طلا، سابقه‌ی ۲۰ ساله دارد ولی در این ۲۰ سال زندگی ما بهتر نشده که هیچ، سال به سال بدتر شده....
چرا زندگی بدتر شده؛ روزگاری کار اصلی مردمان روستا، کشاورزی و دامداری بود اما به گفته این کارگران، «با حجم عظیم انفجارهای ۲ مرحله‌ای در معدن، مراتع و علفزارهای روستا به شدت تخریب شده؛ دیگر کشاورزی و دامداری چندان ممکن نیست؛ به دلیل تخریب‌های پیاپی، گرد و غبار در پوشش گیاهی منطقه تاثیر منفی گذاشته. در طی سال‌ها شغل آبا و اجدادی مردم از بین رفته است».